باز خبر, پیشکسوت تکواندو در واکنش به صحبت‌های رئیس سازمان تیم‌های ملی تکواندو ، خطاب به او گفت: به نظرم به جای بازی با واژه‌ها باید بپذیرید که اشتباه کرده‌اید و راه را برای ترقی ورزش تکواندو بازکنید.
فیصل دانش کارشناس صاحب اولین مدال المپیک تکواندو در بازیهای ۱۹۸۸ سئول (تکواندو در آن المپیک به صورت نمایشی برگزار شد) در رابطه با مصاحبه اخیر رئیس سازمان تیم‌های ملی تکواندو صحبت‌های جالبی مطرح کرد که در ادامه آمده است:
* ظاهراً هنوز مسائل مربوط به ناکامی تیم ملی مردان تکواندو در المپیک ۲۰۱۶ به پایان نرسیده است؟
ببینید بنده و تمام کارشناسان و خبرگان این رشته ورزشی همچنان منتظر نگاه ویژه وزارت ورزش نسبت به عملکرد ضعیف و مدیریت نامطلوب رئیس فدراسیون تکواندو در مسابقات المپیک ریو هستیم. نمی‌دانم مسئله‌ای که این‌قدر واضح و شفاف حلاجی و واکاوی شده و دلایل این ناکامی در اظهار نظرات و کارشناسی‌های زیادی عنوان‌شده، چرا برای متولیان ورزش کشور کم‌اهمیت به نظر می‌آید، آیا می‌شود تصور کرد که تمامی کارشناسان مغرضانه نظراتشان را ابراز داشته‌اند؟ بعد از دو ماه و اندی از سکوت آقایان فدراسیون نشین، آقای ذوالقدری به‌عنوان مدیر سازمان یک‌نفره تیم‌های ملی در یک برنامه زنده تلویزیونی در مقابل یکی از اساتید تکواندو با طرح یک سوال حرفهای خود را شروع کردند که باعث تعجب همگان شد.
*این سوال چه بود؟
سوال من از آقای ذوالقدری این است که خودمان می‌دانیم علت ناکامی چیست و می‌دانستیم این المپیک و شیوه انتخابش متفاوت است و حداقل شش ماه قبل از المپیک آن را گوشزد هم کردیم حالا چرا فکر می‌کنی که ما نمی‌دانیم درون بقچه‌تان چیست! به نظر شما این توهین به خرد جمعی و شعور این‌همه کارشناس و خبره ورزش تکواندو نیست که تمام این مدتی که آقایان پشت مدال کیمیا علیزاده پنهان‌شده بودند در حال ریشه‌یابی و اعلام نظر درباره علت‌های این ناکامی بزرگ بودند؟ یعنی این‌ها فکر کرده‌اند با جماعتی ساده‌لوح طرف هستند که ندانند درون بقچه چیست؟ آن‌وقت این فرار رو به‌جلوی آقای ذوالقدری در برنامه زنده تلویزیونی را به‌حساب چه چیزی بگذاریم.
* فکر می‌کنید چرا اهالی فدراسیون از رویارویی با کارشناسانی مثل شما و یا سایرین برای پاسخ‌گویی شانه خالی می‌کنند!
دوستان ما دارند زمان می‌خرند. تا چند وقت دیگر دو رویداد پیش روی تکواندوی کشورمان است، یکی مسابقات جام جهانی و فینال گرند پریکس در آذربایجان و دیگری قهرمانی نوجوانان جهان در کانادا. آن‌ها منتظرند با کسب عنوان در این مسابقات به‌یک‌باره از سنگرهای خود خارج‌شده و به قول خودشان جواب دندان‌شکنی به همه‌ی منتقدان و یا باز به قول خودشان مغرضین بدهند و به اذهان عمومی بقبولانند که “بفرمایید دیدید حق با ماست و اینکه باخت در مسابقات المپیک تنها یک حادثه بود و بس.”
در مصاحبه آقای ذوالقدری ببینید که چگونه شروع به دفاع از خود کردند، اینکه می‌گویند ما درگذشته چه بودیم و چه کردیم و چه افتخاراتی آفریدیم و حالا یک‌بار هم ناکام شدیم درحالی‌که این نوع تفکر یک تفکر کاملاً پوپولیستی و طلبکارانه است. فراموش نکنیم ما در میدانی صد در صد شکست خوردیم که بزرگ‌ترین و پراهمیت‌ترین میدان ورزشی جهان بود. رویدادی که دنیا چهار سال به انتظار آن نشسته بود و به نظرم به همین راحتی نمی‌شود از این موضوع فرار کرد.
*شاید منظور آقای ذوالقدری این بود که مردم و جامعه ورزش کشور به آن‌ها حق بدهد که در دنیای قهرمانی شکست و ناکامی جزئی از ورزش حرفهای است؟
بله، کاملاً حق با شما و ایشان است. همیشه در برنامه‌ریزی‌های کلان ضریبی از خطا هم در نظر گرفته می‌شود اما در این‌چنین مواقعی که برنامه‌ریزی آقایان با شکست صددرصدی تیم ملی مردان همراه بوده، دیگر اسمش “ضریبی از خطا” نیست؛ تازه وقتی در یک سازمان برنامه‌ای با شکست صددرصدی مواجه می‌شود، قطعاً تغییرات گسترده‌ای در ساختار مدیریتی آن سازمان رخ خواهد داد، درحالی‌که آقایان حتی توقع شنیدن انتقاد را هم ندارند. ازنظر ایشان هر منتقدی مغرض است .
شما ببینید هر آنچه از امکانات برای خیلی از رشته‌های ورزشی شاید آرزو باشد؛ در اختیار فدراسیون بوده است تا جایی که حتی در انتخاب مارک شکلات مصرفی تیم ملی هم سختگیری‌های شدیدی توسط سرمربی تیم ملی صورت می‌گرفت که حتماً باید از این نوع شکلات خریداری شود! بهترین غذا و لباس و سفرهای تدارکاتی، بیشترین هزینه در طول تاریخ آماده‌سازی تیم برای المپیک، آن‌وقت پس از صرف میلیاردها تومان، آقایان با یک ببخشید و طرح سوال و یا کشف “سندرم فرسودگی ” می‌خواهند ماجرا را جمع کنند. سؤال من از جناب ذوالقدری این است همین‌که شما سالیان زیادی با حمایت در این پست ایستاده‌اید، آیا خود این موضوع باعث ایجاد این سندرم فرسودگی نشده است؟! آیا خودتان نقش اصلی در ایجاد این سندرم فرسودگی نداشته‌اید؟ به نظرم بجای بازی با واژه‌ها می‌بایست بپذیرید که اشتباه کرده‌اید و راه را برای ترقی ورزش تکواندو بازکنید، اگر شما واقعاً برای خدمت به ورزش تکواندو آمده‌اید و دنبال منافع شخصی خود نیستید، پس اجازه بدهید دیگران وارد میدان شوند و از تمامی پتانسیل تکواندو استفاده شود.
*شما معتقدید حتماً باید تغییرات گسترده‌ای در سطح مدیریت فدراسیون تکواندو صورت بگیرد؟
بنده و دوستانم قبل از المپیک به مواردی از وجود ضعف در مدیریت فدراسیون اشاره‌ای گذرا کردیم و طرح مباحث خود را به بعد از مسابقات المپیک موکول کردیم. من همچنان معتقدم فدراسیون با داشتن بیل و کلنگی از جنس طلا دارد کمترین بهره را از زراعت خود می‌برد و این ناشی از نوع خاص تفکر شخص رئیس فدراسیون است و تا زمانی که این تفکر حاکم بر تمام سطوح مدیریتی و حتی کارشناسی در فدراسیون باشد، هرگز اتفاق بهتری نخواهد افتاد و فدراسیون با مدال پروری و کسب قهرمانی همیشه زبان انتقاد را خواهد برید.
بنده و تمام کارشناسان دلسوز این رشته ورزشی مدت‌زمان زیادی است که می‌خواهیم با انتقاد سازنده همراه با ارائه نقطه نظرات و راهکارهای پیشنهادی، نظرات خود را به قضاوت خانواده بزرگ تکواندو بگذاریم اما اتفاقات پیش‌آمده بعد از المپیک همچنان گریبان گیر دوستان ما در رأس فدراسیون است چراکه آقایان نمی‌خواهند بپذیرند که دوران این‌گونه مدیریت به سر آمده و برخلاف اظهارنظرشان، همچنان در عطش حفظ جایگاه و مسند خود هستند و در اظهارنظرهای جالبی که در گوشه و کنار انجام می‌دهند، خود را منتخب مردم می‌دانند و نمی‌خواهند از این مسئولیت شانه خالی کنند. از فدراسیونی که فاقد کمیته فنی کارا و بانفوذ است چطور می‌توان نتیجه‌ی بهتری را انتظار داشت؟ این آقایان اعتقادی به استفاده از فکر جمعی ندارند و فقط کسانی که بله‌قربان‌گو هستند را نگه می‌دارند، پس چگونه این فدراسیون می‌تواند فدراسیونی موفق و بدون ایراد باشد.
*صحبت پایانی؟
باوجود تمامی این مسائل، آماده ارائه بحث‌ها و مسائل بزرگی که فدراسیون از کنارشان به‌راحتی عبور می‌کند و نادیده می‌گیرد، هستم تا اثبات کنم که در حال حاضر چگونه از امکانات بزرگ موجود در فدراسیون و پیرامون آن استفاده حداقلی می‌شود. به امید روزی که خانواده بزرگ تکواندو در مسیر درست و موفقی پیش برود.
گفت‌وگو از امیرحسین طالبی، خبرنگار ایسنا منطقه خلیج‌فارس
(1)نپسندیدم
(0)
