همه ی ما از ابتدای روز با یک سری از المان ها و ارکان های ثابت روبرو هستیم که بسیاری از آن ها را نادیده می گیریم.
دیوارهای شهرما سراسر رنگ، طرح و المان هستند که هرکدام به نوبه خود حرفی برای گفتن دارند.
در پس برخی از آن ها روزها انتطار را تجربه کردیم، انتظار برای آمدن تاکسی، اتوبوس، دوست و هزاران آمدن ها
در جوار برخی از آن ها اشک ها ریختیم ، خنده ها سر دادیم ، دست نیازمندی را گرفتیم و هزاران های دیگر.
گاهی تکیه گاه ما برای سرگیجه هایمان بودند، خستگی هایمان را گرفتند. اکنون شهر من پر شده از دیوارهای خسته ای که کسی احوالی از آن ها نمی گیرد، شکسته اند و به جای ترمیم ، آن ها را به هر شکلی که خودمان خواستیم نقاشی کردیم بی آنکه تناسبی داشته باشند. هنر محیطی بحثی جداست ولی ترمیم دیوارهای فرستوده قصه ای جداست. که همتی کوچک، دلی بزرگ و عزمی جزم می خواهد.
دیوارهای شهر مانند تابلوهای تزئینی منزلمان می مانند. انتخاب و نگهداری درست از آن ها به نوعی احترام به فرهنگ و خاطرات و نگاه خودمان است .
دیوارهای شهر من با من حرف می زنند ، هر روز از من می خواهد که اورا دوست بدارم، احترام بگذارم و اجازه دهم که بتواند همه را خوشحال و راضی کند. خاطرات شیرین تر ، لبخند های عمیق تر، انتظارات کوتاه تر را برای همه ی ما رقم بزند.
پس همگی با هم به هم قول دهیم که دیوارها را اذیت نکنیم، به آن ها احترام بگذاریم و اجازه دهیم هر آنکه مسئول آنهاست رسیدگی نمایند.
یادداشت از سحر نبی زاده (بندرعباس)
(3)نپسندیدم
(0)
