بازخبر, طبقِ آنچه خود آقای کلهر به «موسیقی ما» می‌گویند، در صورتی که مجوزهای برنامه دریافت شود؛ برنامه‌ی این تور اعلام خواهد شد. «کیهان کلهر» بهار امسال نیز همراه با نوید افقه (تنبک)، علی بهرامی‌فرد (سنتور) و هادی آذرپیرا (تار) کنسرت «پردگیان باغ سکوت» را طی چندین شب در تهران روی صحنه بردند و در ادامه همه در چندین شهرستان به اجرای برنامه پرداختند. این اولین کنسرتِ کلهر بعد از چند ماه در ایران بود. کنسرت «پردیگان باغ سکوت» کیهان کلهر با فروش بلیت هشت سانس تنها در تهران، از معدود کنسرت‌های «سازی» طی یک دهه گذشته بود که توانست با اقبال این چنینی مخاطبان مواجه شود و حالا با توجه به حضورِ «اردال ارزینجان» نوازنده‌ی نامی باغلاما و موسیقی‌دان اهل کشور ترکیه، انتظار می‌رود که این استقبال همچنان ادامه داشته باشد.
او خودش تعبیر جالبی از همکاری‌اش با «ارزنجان» دارد و می‌گوید، بعضی‌ها می‌گویند وقتی با یکدیگر همنوازی می‌کنند، انگار یک نفر دو ساز می‌نوازد: « من هر زمان همکاری‌ام را با یک نوازنده شروع می‌کنم، سعی می‌کنم قبل از آن یک رابطه‌ی حسی با نوازنده برقرار کنم. من و ارزنجان وقتی اولین کارمان را با یکدیگر ضبط کردیم، یک ماه بود که همدیگر را می‌شناختیم. من چند باری به ترکیه رفتم و درباره فرم و موسیقی و مسایلی از این دست صحبت کردیم. بعد این همکاری ادامه پیدا کرد و در حال حاضر دوستان بسیار خوبی هستیم. او جدای از اینکه موزیسین بزرگی است، انسان بزرگی نیز هست و در کنارش اوقات خوبی دارم و بسیار راحت هستم. طبیعتا با این رابطه و راحتی که پیش می‌آید، ساز زدن هم راحت می‌شود. تعارفات کنار می‌رود. من با شجاعت حسین خان هم تا اندازه‌ای چنین رابطه‌ای دارم؛ اما رابطه‌ام با ارزنجان به گونه‌ای است که بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم انگار یک نفر دارد، دو ساز می‌زند. این تجربه را من با هیچ نوازنده دیگری نداشتم. آنقدر من از ساز زدن کنار او لذت می‌برم و به اندازه‌ای با ذهن همدیگر آشنا هستیم که وقتی کنار هم می‌نشینیم، اصلا لازم نیست به همدیگر حتی نگاه کنیم. شما در آن دی‌وی‌دی تالار وحدت هم دقت کنید، همین جریان حاکم است. این موسیقی خودش مثل موج جلو می‌رود و من از این همکاری بسیار راضی هستم. فکر می‌کنم بهترین دونوازیی است که من با یک نوازنده دیگر – چه ایرانی و چه غیرایرانی- انجام داده‌ام. رابطه من با نوازنده‌هایی که همیشه با آنها کار کرده‌ام یک رابطه متداوم بوده است. حداقل من خواستم این طور باشد. این مساله را در همکاری من با شجاعت حسین‌خان، یویوما، اردال ارزنجان، بروکلین رایدر و غیره می‌توان مشاهده کرد. یعنی پشت تمام این همکاری‌های موسیقایی یک رابطه انسانی هم وجود داشته . جز این اگر باشد، حاضر به همکاری با نوازنده‌ای نیستم؛ چون دوست دارم شنونده‌ی این آثار هم با من زندگی و پیشرفت کند و متوجه این رابطه انسانی پشت این اثر باشد.»
«کلهر» را باید یکی از جهانی‌ترین چهره‌های موسیقی ایران در این سال‌ها دانست، چندی قبل «نیویورک تایمز» درباره‌ی او نوشت و او را موزیسینی از خاورمیانه دانست که بیش از هر کسِ دیگری مخاطبان غربی دارد، این روزنامه همچنین درباره‌ی «شهر خاموش» نیز نوشته است: «این اثر شما را «هیپنوتیز» می‌کند، این شاید تعریفی کامل از موسیقی این اثر باشد. «کیهان کلهر» این اثر را برای بزرگداشت قربانیان حلبچه خلق کرده؛ شهری که در دوران جنگ ایران و عراق، به دستور «صدام حسین» مورد حملات شیمیایی قرار گرفت و کشته و مجروحان بسیاری داشت. «کلهر» در این اثر با ترکیبی از سازهایی که کمانچه، اساسی‌ترین نقش را در آن ایفا می‌کند و ملودی‌هایی برگرفته از موسیقی کردی، موسیقی‌ای به احترام قربانیان ساخته است.»
«کیهان کلهر» ۵۰ ساله در تهران در یک خانواده کُرد به دنیا آمده و «کمانچه» می‌نوازد؛ سازی که نواختن آن را از ۷ سالگی یاد گرفته و از همان نوجوانی فعالیت رسمی‌اش در موسیقی را شروع کرده است. او سابقه‌ی زیادی در همکاری‌های میان‌فرهنگی دارد؛ از تجربه‌های موفق او می‌توان به همکاری با گروه موسیقی «غزل» با همراهی یک هنرمند هندی به نام «شجاعت حسین‌خان» اشاره کرد. سی‌تار و کمانچه ترکیب خوبی است و «کلهر» عقیده دارد که این موفقیت به دلیل خویشاوندی دو فرهنگ و ارتباط‌های تاریخی بی‌شمار میان آنهاست. او همچنین با «ارکستر فیلارمونیک نیویورک» در «فستیوال موتسارت» در سالن «کارنِگی‌هال» حضور داشت. با این حال می‌گوید به خاطر بروکراسی شدید در برگزاری کنسرت در ایران، اجراهای زیادی در کشورش ندارد.
(0)نپسندیدم
(0)
